Dół

Obudziłem się obolały. W zasadzie to się nie obudziłem, po prostu budzik brutalnie wyrwał mnie ze snu, oznajmiając mi swoim wściekłym jazgotem, że czas wstawać.

Podniosłem się niechętnie, coś tam ogarnąłem na śniadanie, odpaliłem kompa, a tam komentarz, że blog schodzi na psy. Nierówny jest znaczy się, oprócz dobrych tekstów pojawiają się teksty denne, tych dennych chyba za dużo. To chyba przez to, że tych Ukraińców nie lubię i o tym piszę, podczas gdy w mediach każą Ukraińców kochać i szanować. No to ładnie się dzień zaczął.

Nic to, wykonałem jakieś tam czynności i wskoczyłem na rower. Niewiele ujechałem. Czasu nie było, cały praktycznie dzień miałem zajęty czymś innym. 24 km z siebie wykrzesałem i wystarczy. Wymęczyłem, wystękałem, przyjmując na głowę i klatę lodowaty wiatr, wydusiłem. Najdalej na Nowy Świat dojechałem...



...i wróciłem. Nie miałem poczucia straty, że tak mało kilometrów wpadło. Dzień praktycznie bezrowerowy to w takich warunkach pogodowych strata niewielka.

Bo wszystko jest na tym świecie oparte o cykliczność. Góra-dół, góra-dół, góra-dół. Dotyczy to wszystkiego - blogowych wpisów, rowerowych dystansów, indeksu WIG20 i męskich członków. Ciągły szczyt jest niemożliwy, a czasem jest wręcz niewygodny. W przyrodzie musi panować ruch. Góra-dół, góra-dół...

No to w niedzielę był dół. Bo przecież od czegoś trzeba się potem odbić.

Niektórzy z Was też pewnie teraz tkwią w jakimś dole, zgadza się? :)