Warszawski brutalizm

Powrót z śląsko-zagłębiowskich wojaży do warszawskiej rzeczywistości okazał się brutalny.

Wsiadam rano na rower, jadę do roboty. Nie, "jadę" to za dużo powiedziane. Z miejsca dostaję lodowaty wiatr w twarz i absolutnie nie jadę, lecz z trudem się toczę. Powoli, bez przekonania. Bolało.

I tak nie było źle, wtedy jeszcze słońce świeciło, potem i tego zabrakło. Wiatr nie ustępował, ja też nie ustępowałem. I tak oto przez cały dzień uciułałem 40 km. Dzień miał być regeneracyjny (po weekendowych dłuższych trasach), a wyszła walka, mordęga, rąbanka. Przejechałem tyle, ile mogłem, na więcej nie miałem czasu, ale biorąc pod uwagę warunki pogodowe, to strata niewielka.

Przychodzi czasem taki moment, gdy człowiek zastanawia się, czy to wszystko to jeszcze przyjemność czy już nałóg. Wczoraj, przywiany porywistym zimnym wiatrem, ten moment przyszedł.

Nic to, nie pękam, jadę dalej. I jeszcze fotka z Koła, ulica Obozowa:



Czy ktoś wie, kim był Obozow? :)

A w ogóle to leszcz ze mnie - właśnie się dowiedziałem, czytając blogowe komentarze niezalogowanych misiów, że pokonuję pagórki na zbyt miękkim przełożeniu i kierownicę mam zbyt wysoko w stosunku do siodełka. Wiecie co? Chyba ja rzeczywiście nie znam się na rowerowaniu, w związku z czym rzucę ten rower w cholerę i przerzucę się na zbieranie grzybów i jagód. To co, w którym lesie się widzimy? Puszcza Kozienicka? Bory Tucholskie?

GrzybStats.pl - oto nasza przyszłość!