Tour de Pruszków & Piastów

Wczoraj miałem mieć Bardzo Ważne Spotkanie, ale nagle zostało przełożone na dzisiaj, więc znalazłem trochę czasu na przejażdżkę. Tym razem wybór padł na Pruszków i Piastów. To też podwarszawskie sypialnie, podobnie jak opisywane w poprzednim wpisie Legionowo.

Pogoda nie rozpieszczała, na drodze do Piastowa, gdzieś na zachodnich obrzeżach Warszawy, widoki były "fascynujące":



Po kilkunastu kilometrach jazdy obrzeżami Warszawy i podwarszawskimi wioskami (Bronisze, Jawczyce i coś tam jeszcze) ujrzałem w końcu Piastów:



Co tu owijać w bawełnę, szału nie ma. Sporo PRL-owskich bloków, trochę domów jednorodzinnych w różnym stanie (od okazałych willi począwszy a na ruderach skończywszy), trochę 19-wiecznych sypiących się domów, gdzieś tam nowe bloczki, jakiś przemysł... Ogólnie nieciekawie.

Szybko przemknąłem przez Piastów i za chwilę byłem w sąsiednim Pruszkowie, zresztą granica między dwoma miastami jest trudna do uchwycenia w terenie, miasta się zrosły.

W Pruszkowie przejechałem najpierw przez dzielnicę Żbików. Można powiedzieć, że to taka pruszkowska Praga-Północ, zresztą zobaczcie sami:







Mógłbym tak dłuuugo fotografować, ale zamiast tego namawiam BS-owiczów z Warszawy i okolic, aby sami przyjechali na zwiedzanie, warto. Co ciekawe, rudery nagle się kończą i płynnie przechodzą z jednej strony w osiedle porządnych i zadbanych domów jednorodzinnych. Z drugiej natomiast strony są jakieś bloki i ruchliwa ulica prowadząca do wiaduktu nad torami kolejowymi. Wiaduktem dostaję się do centrum Pruszkowa, a wygląda ono tak:







Cóż, raz lepiej, raz gorzej... Oprócz tego jest w Pruszkowie ogromna ilość PRL-owskich bloków z wielkiej płyty, ale focenie sobie darowałem, bloki jak bloki...

Do Warszawy wróciłem przez Piastów:





Osiedle domków z czerwonej cegły było pozytywnym zaskoczeniem, w słońcu mogłyby prezentować się fajnie.

A dalej już Warszawa. Najpierw dzielnica Ursus:





Ursus wymaga zresztą oddzielnego fotoreportażu, bo jest tam wszystko - mnóstwo nowych osiedli, PRL-owska wielka płyta, socreal, domy jednrodzinne, czasem coś przedwojennego się trafi... Ot taka Warszawa w pigułce.

Potem jechałem przez Włochy, które dla odmiany składają się (mówię o "właściwych" Włochach a nie dzielnicy Włochy wykraczającej daleko poza historyczny obszar) z ogromnej ilości spokojnych i sennych uliczek. Zdjęć nie mam, szkoda ukazywać ładną dzielnicę w tak brzydką pogodę, kiedyś sfocę w korzystniejszym świetle :)

Dalej to już wypad do centrum i powrót na Bielany w siąpiącym deszczu, który właśnie raczył się uaktywnić.

Wieczorem jeszcze coś tam dokręciłem, gdy przestało padać. 63 km na koniec dnia, może być.