Wycieczka do środka Polski
Niedziela, 12 lutego 2012
· Komentarze(15)
Kategoria Ponad 117 km
Z Płocka wyruszyłem rano z zamiarem zrobienia trasy Płock-Gostynin-Kutno-Piątek-Łowicz. I trasę istotnie zrobiłem, a było to tak:
1. Do Gostynina w górę i w dół
Wyruszywszy na trasę stwierdziłem, że jest mroźno. Bardzo mroźno. No trudno, takie życie. W Płocku przejechałem przez most na Wiśle i udałem się do Gostynina. Lekko nie było, bo jako chłopak z terenów płaskich jak deska przyzwyczajony jestem do wygodnej jazdy po płaskim, a tu co chwila musiałem pokonywać jakieś podjazdy. Dla ludzi jeżdżących po terenach górskich pewnie te podjaździki wydałyby się śmieszne, ale mi dawały nieco w kość. Szybko jednak zorientowałem się, o co w tym wszystkim chodzi i do Gostynina dojechałem w miarę bezboleśnie, robiąc krótki postój na widocznym na zdjęciu gostynińskim rynku. Sam Gostynin może troszeczkę zapyziały, ale bez tragedii, widziałem znacznie gorsze miejsca.
2. Masakra wiatrem i mrozem
Powiedzieć, że odcinek Gostynin-Kutno był kryzysowy to nic nie powiedzieć. Górki się co prawda skończyły, ale za to uaktywnił się lodowaty wiatr wiejący mi prosto w twarz. Tempo jazdy padło na łeb, na szyję i tak dotoczyłem się do Kutna totalnie umordowany, wlokąc się z prędkością rzędu 17 km/h. Oby jak najmniej takich odcinków!
W Kutnie kręcę się trochę po mieście (na zdjęciu widzicie kutnowski rynek), robię postój i ruszam dalej w kierunku miasteczka Piątek, gdzie znajduje się geograficzny środek Polski.
3. Na Piątek!
Początkowo jedzie się dobrze, bo kierunek jazdy nieco się zmienił i wiatr specjalnie nie dokucza. Niestety później droga zakręca i namolny wiatr w twarz powraca. Za to mróz zdecydowanie zelżał, intensywne słońce zrobiło swoje. Dobre i to.
Na zdjęciu widzicie środek Polski :) Gdy uda nam się wyzwolić Wilno, środek przesunie się pod Warszawę, a na razie trzeba się turlać na Ziemię Łęczycką.
4. Piątkowsko-łowicka poezja
Trasa Piątek-Łowicz to czyściutka poezja. Wreszcie mam wiatr w plecy i z 17 km/h robi się nagle 25 lub więcej. Tylko trasa jest nieco monotonna, bo dookoła same pola (wioski znajdują się jakiś kilometr od trasy, więc tylko chałupy widać z daleka), ale jedzie się fajnie i leciutko. Po trudnym początku wycieczki należała mi się w końcu jakaś nagroda :)
W końcu docieram do Łowicza (na zdjęciu jeden z dwóch łowickich rynków), tam posilam się, robię parę kilometrów i ładuję się do pociągu do Warszawy. Na liczniku 116 km.
5. Dom
Ostatnie 11 km robię, jadąc z Dworca Zachodniego do domu na Bielanach. Nic ciekawego.
I to koniec mojego niedzielnego rowerowania, dzień całkiem udany :)
1. Do Gostynina w górę i w dół
Wyruszywszy na trasę stwierdziłem, że jest mroźno. Bardzo mroźno. No trudno, takie życie. W Płocku przejechałem przez most na Wiśle i udałem się do Gostynina. Lekko nie było, bo jako chłopak z terenów płaskich jak deska przyzwyczajony jestem do wygodnej jazdy po płaskim, a tu co chwila musiałem pokonywać jakieś podjazdy. Dla ludzi jeżdżących po terenach górskich pewnie te podjaździki wydałyby się śmieszne, ale mi dawały nieco w kość. Szybko jednak zorientowałem się, o co w tym wszystkim chodzi i do Gostynina dojechałem w miarę bezboleśnie, robiąc krótki postój na widocznym na zdjęciu gostynińskim rynku. Sam Gostynin może troszeczkę zapyziały, ale bez tragedii, widziałem znacznie gorsze miejsca.
2. Masakra wiatrem i mrozem
Powiedzieć, że odcinek Gostynin-Kutno był kryzysowy to nic nie powiedzieć. Górki się co prawda skończyły, ale za to uaktywnił się lodowaty wiatr wiejący mi prosto w twarz. Tempo jazdy padło na łeb, na szyję i tak dotoczyłem się do Kutna totalnie umordowany, wlokąc się z prędkością rzędu 17 km/h. Oby jak najmniej takich odcinków!
W Kutnie kręcę się trochę po mieście (na zdjęciu widzicie kutnowski rynek), robię postój i ruszam dalej w kierunku miasteczka Piątek, gdzie znajduje się geograficzny środek Polski.
3. Na Piątek!
Początkowo jedzie się dobrze, bo kierunek jazdy nieco się zmienił i wiatr specjalnie nie dokucza. Niestety później droga zakręca i namolny wiatr w twarz powraca. Za to mróz zdecydowanie zelżał, intensywne słońce zrobiło swoje. Dobre i to.
Na zdjęciu widzicie środek Polski :) Gdy uda nam się wyzwolić Wilno, środek przesunie się pod Warszawę, a na razie trzeba się turlać na Ziemię Łęczycką.
4. Piątkowsko-łowicka poezja
Trasa Piątek-Łowicz to czyściutka poezja. Wreszcie mam wiatr w plecy i z 17 km/h robi się nagle 25 lub więcej. Tylko trasa jest nieco monotonna, bo dookoła same pola (wioski znajdują się jakiś kilometr od trasy, więc tylko chałupy widać z daleka), ale jedzie się fajnie i leciutko. Po trudnym początku wycieczki należała mi się w końcu jakaś nagroda :)
W końcu docieram do Łowicza (na zdjęciu jeden z dwóch łowickich rynków), tam posilam się, robię parę kilometrów i ładuję się do pociągu do Warszawy. Na liczniku 116 km.
5. Dom
Ostatnie 11 km robię, jadąc z Dworca Zachodniego do domu na Bielanach. Nic ciekawego.
I to koniec mojego niedzielnego rowerowania, dzień całkiem udany :)
lukasz78
