Ludzie bez pasji

Już tak mam, że każdy mój blogowy wpis dotyczy dnia poprzedniego. Skoro zatem dzisiaj mamy wtorek, to ten wpis powinien dotyczyć poniedziałku. Dziś jednak zrobię wyjątek i opiszę pewne wydarzenie z dzisiejszego wtorkowego poranka.

No dobra, najpierw szybko omówię ten poniedziałek, tak z kronikarskiego obowiązku. A więc przejechane 65 km, zero przebitych dętek, zero gleb, zero kłótni ze spaliniarzami, zero nowych ciekawych tras, po prostu nudy. I to tyle. Nawet do mrozu już przywykłem i mi nie przeszkadza.

A teraz dzisiejszy poranek. Jadę sobie ulicami Woli, gdy nagle z okna przejeżdżającej taksówki słyszę "Chyba pory roku Ci się pojebały!". Mojej odpowiedzi przytaczać tu nie będę, bo była mało parlamentarna (cóż, czasem bywam porywczy), za to poświęcę ten wpis ludziom bez pasji.

Odnoszę bowiem wrażenie, że najwięcej złośliwych uwag słyszy się właśnie od ludzi bez pasji, no chyba że za pasję uznamy przesiadywanie godzinami przed telewizorem z puszką piwa i paczką chipsów. Nie wiem, czy ten taksiarz też należy do kategorii ludzi bez pasji, ale mam jakieś dziwne przeczucie, ze tak właśnie jest. Cóż, ludzie bez pasji chyba nigdy nie zrozumieją tych, którzy tę pasję mają. Nie znajdą uznania w ich oczach ani turyści z plecakami mozolnie wdrapujący się na Kasprowy Wierch ("Chyba ich pojebało, po co oni tak lezą, przecież można szybko wjechać kolejką!") ani filateliści ("Tyle kasy wydał na te znaczki, pojebało go, przecież za tę kasę można kupić duży telewizor!") ani fotoamatorzy inwestujący w dobry sprzęt i poszukujący optymalnych ustawień aparatu celem uzyskania wysokiej jakości zdjęć ("Pojebało go, taszczy taki wielki aparat i ciągle coś w nim gmera, po co się tak męczyć, ja w tym czasie potrafię zrobić 10 zdjęć komórką!").

Nie szukajmy zatem uznania u takich ludzi i nie tłumaczmy się im ze swoich pasji. Zamiast tego życzmy im, aby i oni kiedyś odnaleźli swoją pasję. Bo wtedy życie jest... No po prostu fajniejsze :)