Emerycie, sam sobie zgotowałeś ten los!

Zanim przejdziemy do emerytów, napiszę z kronikarskiego obowiązku, że zrobiłem wczoraj 62 kilometry po Warszawie i nie przebiłem dętki. Czyli same sukcesy. Ponieważ jednak nic szczególnego wczoraj się pod względem rowerowym nie wydarzyło, dzisiejszy wpis poświęcę emerytom i jeździe rowerem po chodniku.

Zacznę od tego, że po chodniku jeżdżę rzadko, preferuję jezdnię. Jezdnią jest szybciej, wygodniej i wbrew pozorom bezpieczniej, bo tor jazdy samochodów, nawet prowadzonych przez domorosłych rajdowców, jest jednak znacznie bardziej przewidywalny, niż zachowanie pieszych. Na chodnik zjeżdżam najczęściej wtedy, gdy potrzebuję zatrzymać się przy jakimś lokalu usługowym, który się przy nim znajduje. Piesi zwykle nie reagują, ale jeśli już któryś zareaguje i rzuca jakieś nieprzyjemne słowa pod moim adresem, to jest to zwykle emeryt.

Kiedyś nawet żal mi było tych emerytów, no bo idzie sobie taka bida po chodniku, a tu nagle pojawia się rower, faktycznie można się przestraszyć, emerytowi też trudniej uciec, bo sprawność już nie ta. A rowerów na chodniku jest dużo, bo wielu rowerzystów, zwłaszcza w dużych miastach, boi się jeździć jezdniami opanowanymi przez pędzące na złamanie karku samochody.

Tak, było mi tych emerytów żal, ale cofnijmy się nieco w czasie. Cofnijmy się do lat 70-tych, do czasów towarzysza Gierka, kiedy to rzucono hasło masowej motoryzacji, entuzjastycznie przyjęte przez społeczeństwo. To właśnie wtedy zaczęły powstawać wielopasmowe drogi przez środek miast, to wtedy likwidowano tradycyjne "zebry", wyganiając pieszych na kładki lub zapędzając ich do podziemi, to wtedy likwidowano linie tramwajowe, a o drogach dla rowerów nie myślano w ogóle. To wreszcie wtedy Polacy masowo rzucili się na samochody.

A teraz policzmy sobie. Jeśli jakiś emeryt, który krzyczy na rowerzystę jadącego po chodniku, ma dziś 75 lat, to ile lat miał w roku 1975? Otóż miał lat 38 i był w sile wieku. Jaki stąd wniosek? Ano taki, że to obecni emeryci zaprojektowali i zbudowali polskie miasta w obecnym kształcie, miasta całkowicie podporządkowane samochodom, nieprzyjazne rowerzystom i pieszym. To dzięki dzisiejszym emerytom wielu rowerzystów jedzie dziś po chodniku, bo boi się jechać gdzie indziej, sami zaś emeryci wspinają się z bólem na kładki, które kiedyś witali z entuzjazmem jako symbol nowoczesności. Drogi emerycie, sam sobie zgotowałeś swój okrutny los.

Po co o tym piszę? Bo my tutaj też kiedyś będziemy emerytami. Czy chcecie za ileś lat wspinać się z trudem na kładkę lub utknąć na środku jezdni na czerwonym świetle, bo zielone dla pieszych pali się tylko kilka sekund (w Warszawie na wielu ulicach standard), a wy będziecie szli wolniutko i po prostu na zielonym przejść nie zdążycie?

I dlatego kładki trzeba jak najszybciej rozebrać, zamiast nich trzeba wytyczać zwykłe przejścia dla pieszych, ulice trzeba zwężać, zielone dla pieszych wydłużać a ruch samochodowy redukować na rzecz innych form transportu. W przeciwnym wypadku obudzimy się za ileś lat w czarnej dupie. Zupełnie jak dzisiejsi emeryci...