Bo najważniejsze to się nie poddawać!

Zrobiłem wczoraj 70 km, chociaż wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że ich nie zrobię. A jednak je zrobiłem.

Zaczęło się od tego, że jak co rano planowałem zrobić przed pracą 25 km. I kiedy tak toczyłem się nadwiślańską ścieżką, stało się. Kolejna guma. Zamiast 25 km wyszło 8, a ja wściekły udałem się do pracy, najpierw spacerkiem, potem autobusem. Dobrze, że nie słyszeliście mnie nad tą Wisłą, bo naprawdę ciężkimi jobami rzucałem :) Ale jeszcze tam nad Wisłą, po kolejnej gumie w ciągu ostatnich kilku dni, naszły mnie czarne myśli, aby się poddać i rzucić to całe rowerowanie w cholerę, przynajmniej tego dnia. Ale zacisnąłem zęby i się nie poddałem.

Do pracy dotarłem 45 min. wcześniej, niż powinienem, więc postanowiłem to sobie potem "odebrać", robiąc długą przerwę na rower i nadrabiając brakujące kilometry. Ale najpierw trzeba było przywrócić sprzętowi sprawność. Oprócz dętki zainwestowałem też w nową oponę, podobno jakaś porządna, z podwójną wkładką antyprzebiciową i takie tam. No cóż, zobaczymy, jak się sprawdzi w praktyce. Na sprawnym już rowerze nadrobiłem "stracone" kilometry i wychodząc z roboty miałem już prawie 30.

Po pracy miałem niecałą godzinę na jeżdżenie, bo potem byłem umówiony z pewną niewiastą :) I kiedy zacząłem jechać, zerwał się silny wiatr, a z nieba siąpił deszcz. I znów naszły mnie myśli, aby się poddać. Ale zacisnąłem zęby i zacząłem pomykać pod wiatr jak dziki osioł, nawet zaczęło mi to sprawiać niemałą frajdę. Zostawiając rower na Bielanach, miałem na liczniku 46 km i satysfakcję, że mimo przeciwności wciąż toczę się do przodu.

Wieczorem znów wsiadłem na rower, robiąc sobie kilkunastokilometrową pętlę po Bielanach i Żoliborzu. I kiedy już kierowałem się w stronę domu, odkryłem, że nie mam jednej rękawiczki. To już nie pech, to moja wina, upchnąłem te rękawiczki w kieszeniach kurtki i jedna w czasie jazdy wypadła. Zacząłem objeżdżać okoliczne ulice w poszukiwaniu zguby, ale nic z tego, szukaj tu człowieku czarnej rękawiczki w ciemnościach. Zrezygnowany pojechałem do domu.

I kiedy już siedziałem sobie w domu i miałem otworzyć piwko, nagle stwierdziłem, że nie można się tak łatwo poddać. Szybko się ubrałem i znów wyruszyłem na poszukiwanie rękawiczki. I co? I znalazłem! Leżała sobie na jednej z ulic, nieco brudna i zmoknięta, ale była. I tak wróciłem ze zgubą do domu, a że miałem już 66 km na liczniku, to dokręciłem jeszcze do 70, bo lubię okrągłe liczby :)

Bo najważniejsze to się nie poddawać!