DDR - bo liczy się technika jazdy :)

Dzisiaj nie będzie o globalnym ociepleniu, które poskutkowało ochłodzeniem i nie będzie też o polskim rządzie, który funduje nam ekonomiczne samobójstwo, pchając nas na siłę do strefy euro. Dzisiaj będzie temat czysto rowerowy.

Otóż jeździłem sobie po Warszawie, cyknąłem w międzyczasie fotkę na Placu Wilsona..



...i już byłem blisko domu, gdy moim oczom ukazała się ścieżka rowerowa:



Dotąd warszawskie DDR-y były przysypane śniegiem i pokryte lodem, ale świecące przez kilka dni słońce zrobiło swoje. Ścieżka zrobiła się przejezdna, postanowiłem skorzystać.

No to jadę, pierwsze skrzyżowanie, przejazd rowerowy, a w poprzek przejazdu stoi sobie spaliniarz. No nic, omijam jakoś, jadę dalej. Wzdłuż ścieżki idzie jakiś koleś z psem, koleś na chodniku, pies już na ścieżce. Krzyczę, żeby wziął tego psa, no bo co, rozjechać miałem? Coś tam odburknął mało przyjaźnie, mała pyskówka, jadę dalej. Za chwilę piesi, nie oglądając się na boki, ładują mi się pod koła. Ostre hamowanie, cudem unikam zderzenia z jakąś kobietą, jadę dalej.

Czy to wszystko, co się zdarzyło, to wina spaliniarzy i tuptusiów? Nie, to niestety moja wina. Albowiem jazda ścieżką rowerową (mówimy oczywiście o jeździe płynnej, a nie jeździe 15 km/h i ciągłym hamowaniu) nie jest wbrew pozorom dla leszczy, nie jest też dla niedzielnych rowerzystów. Ścieżka rowerowa jest dla rowerzystów zaawansowanych, a poruszanie się nią wymaga specyficznej techniki jazdy, techniki dalece bardziej zaawansowanej, niż jazda jezdnią. I ja miałem tę technikę opanowaną, ale kilka miesięcy korzystania tylko i wyłącznie z jezdni (z powodu braku przejezdności DDR-ów) zrobiły swoje. Uwsteczniłem się i próbowałem poruszać się DDR-em tak, jakbym poruszał się jezdnią. Efekt jak widać żałosny.

Co zatem zrobić? Ano trenować! Jeździć twardo DDR-ami, a technika jazdy z czasem wróci i wtedy żaden tuptuś nie będzie już straszny, nawet z psem uwiązanym na smyczy :)

Bo technika jest najważniejsza.