Nieudana znajomizacja czyli o myleniu świata wirtualnego z realnym

Logując się na BS-ie wszyscy wkraczamy w świat wirtualny, czy to się komuś podoba czy nie. Na co dzień jesteśmy oczywiście ludźmi z krwi i kości, kręcimy swoje kilometry w realnych warunkach (wpisywanie na BS-ie "kilometrów" z trenażera dyskretnie przemilczę), ale kiedy siadamy do kompa i odpalamy BS-a, przenosimy się do świata wirtualnego. Tu nie ma nad czym dywagować, tak po prostu jest.

Czy jednak można pomylić świat wirtualny z realnym? Można! I o tym będzie ten tekst.

Co to jest "znajomizacja"? Cóż, lubię tworzyć neologizmy, stworzyłem i ten. Znajomizacją nazywam proces od momentu poznania na BS-ie jakiegoś człowieka, do momentu wysłania mu zaproszenia do grona BS-owych znajomych i otrzymania akceptacji. Znajomizacja może być zatem udana (gdy nasze zaproszenie zostanie zaakcpetowane) bądź nieudana (czyli sytuacja wręcz przeciwna).

Jak mówiłem, na BS-ie funkcjonujemy w świecie wirtualnym, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby przenieść znajomość do świata realnego. Najpierw odwiedzamy swoje blogi, z czasem pojawiają się prywatne wiadomości, wymieniamy się mailami, telefonami, w końcu spotykamy się gdzieś na trasie. Samemu w ten sposób trochę osób poznałem, właśnie w tej kolejności. Najpierw znajomość wirtualna, potem realna. Być może kiedyś poznam w realu kolejne osoby, które poznałem wirtualnie, wszystko przede mną. A jeśli nie poznam, to sobie pogadamy wirtualnie, to też może być fajne i ciekawe i często jest.

Czemu służy znajomizacja? Nie musi być wstępem do poznania człowieka w realu (choć czasem jest), jest natomiast niejako stwierdzeniem, że podoba nam się czyjś blog, że kogoś lubimy, że fajnie jest poczytać o czyichś rowerowych przygodach. A jeśli kiedyś poznamy się w realu, to będzie to dodatkowy bonus. Wysłanie zaproszenia do grona znajomych jest jak wyciągnięcie ręki. Oczywiście jest to przede wszystkim grono znajomych wirtualnych, bo taki charakter ma - czy tego chcemy czy nie - nasza obecność na BS-ie. Powtórzę, to jest świat wirtualny, a zatem i znajomi są wirtualni. Choć z czasem mogą stać się znajomymi realnymi, znajomizacja to świetny wstęp ku temu.

Przynudzam, co nie? Dobra, to przejdźmy do sedna. Podoba Ci się czyjś blog, czasem coś napiszesz u tej osoby, czasem ona coś napisze u Ciebie, czasem po prostu podzielasz czyjeś poglądy na jakiś ważny temat, chcesz to zaakcentować, wysyłasz zaproszenie i... zonk. Zamiast akceptacji otrzymujesz np. wiadomość z tłumaczeniem się. Czasem jest to tekst zdawkowy ("przyjmuję do grona znajomych tylko tych, z którymi jeżdżę"), czasem jakiś sążnisty tekst z długimi wyjaśnieniami ("bo ja mam taką zasadę, że przyjmuję do grona znajomych tylko te osoby, które poznałem osobiście, mam nadzieję, ze to zrozumiesz i że nie poczujesz się urażony, bla bla bla, bla bla bla, pozdrawiam serdecznie, bla bla bla"), ale wszystkie te przekazy można wrzucić do jednego worka pt. "Wal się człowieku". Dokładnie tak, może mocno powiedziane, ale taki jest dokładnie sens tych wszystkich komunikatów, różnią się jedynie opakowaniem. Jedno opakowanie jest eleganckie i wymuskane, inne odrapane i zgrzebne, ale "produkt" w środku jest ten sam, tej samej wątpliwej jakości.

Cóż, najwyraźniej są ludzie, którzy mylą świat wirtualny z realnym i nic na to nie poradzisz. Funkcjonując w środowisku wirtualnym, próbują przenosić tu elementy typowe dla świata realnego, co nie jest ani sensowne ani potrzebne, a wręcz niweczy chęć poznania kogoś w realu, przynajmniej u mnie tak to działa.

Nie wiem, jak Wy reagujecie na nieudaną znajomizację, ale mi zapala się natychmiast czerwona lampka z napisem "My się już nigdy nie spotkamy". Kontakty wirtualne znikają, a chęć poznania drugiej osoby w realu maleje u mnie do zera. Bo jeśli założymy, że wysłanie zaproszenia do grona znajomych jest jak wyciągnięcie do kogoś ręki (a ja tak właśnie zakładam), to nikt nie lubi, jak ktoś wyciągniętą do niego rękę odtrąca.

A może to moje zasady, owo "my się już nigdy nie spotkamy" są złe? Może nie powinienem drugiego człowieka skreślać, nawet po niemiłym geście z jego strony, może to ja czasem powinienem ustąpić i nie wykluczać z góry możliwości poznania go w realu? Może powinienem machnąć na to ręką, bo ktoś może być przecież całkiem fajnym człowiekiem (chyba jest, skoro wysłaliśmy mu zaproszenie) i tylko zasady ma dziwne? W końcu każdy z nas ma jakieś dziwactwa, on może ma akurat takie.

Co sądzicie na ten temat? Czy doświadczyliście nieudanej znajomizacji? I co wtedy sobie pomyśleliście, co poczuliście? A może po prostu macie to gdzieś i nie przejmujecie się takimi bzdetami? To akurat rozumiem w pełni, bo są na tym padole poważniejsze problemy, niż niuanse świata wirtualnego :) Tak czy siak temat wydaje mi się ciekawy, więc piszcie śmiało!

Ze spraw rowerowych - schodzi mi powietrze z tylnego koła, powoli ale konsekwentnie, pewnie znów jakieś przebicie, dzisiaj skończy się wymianą dętki. 60 km przejechane, rower piszczy jak zarzynane prosię (to skutek niedawnej jazdy w deszczu), wczoraj wieczorem nasmarowałem, powinno być OK. W końcu "nie smarujesz - nie jedziesz".

Na koniec dwie fotki - Chmielna (nieco podupadły deptak) i Grzybowska (wielkomiejskość po warszawsku, nawet może być):





I to chyba tyle. Nnno! :)