Podbój gminy Nowa Sucha
Niedziela, 14 października 2012
· Komentarze(13)
Nawet nie przypuszczałem, że tej niedzieli dokonam dzieła epokowego - podboju gminy Nowa Sucha. Bo dzień zaczął się tak zwyczajnie...
Rano zrobiłem małą przejażdżkę po Bielanach. Spotkałem sporo kotów, jednego sfociłem...
...przejechałem się całkiem fajną drogą rowerową koło Wisły i Wisłostrady...
...by trafić na Wrzeciono (które pozdrawia cierpiących na bezsenność, zwłaszcza naszego kochanego zestresowanego Pana Premiera)...
...i wrócić do domu. I dalej miało być drobienie kilometrów po Warszawie, bo wszystko wskazywało na to, że z różnych przyczyn nie będzie czasu na porządną przejażdżkę, choć miałem na to ochotę (i dostałem nawet jedną propozycję przejażdżki po Kampinosie, lecz musiałem odmówić, przewidując brak czasu). Wybiła godzina 11 i... i okazało się, że jednak parę wolnych godzin się znajdzie. No to... na rower!
Postanowiłem podbić gminę Nowa Sucha koło Sochaczewa, która straszyła białą plamą na mojej mapie zaliczonych gmin. Zawsze jakoś ją omijałem, w końcu postanowiłem się za nią zabrać. No to jadę na stację Warszawa-Włochy i do pociągu!
Wysiadłem na stacji Kornelin za Sochaczewem, to już teren gminy Nowa Sucha. Zrobiłem po terenie gminy jakieś 4 km dla przyzwoitości (głównie po wsi Kozłów Biskupi), po czym uznając gminę za zaliczoną wtoczyłem się do Sochaczewa. Przywitały mnie treści kibicowsko-wojenne:
Było też coś na kształt rynku...
...oraz typowa polska przeciętność:
Bo i sam Sochaczew to takie przeciętne miasto, ani szczególnie ładne ani nie masakrycznie brzydkie. Kwintesencja przeciętności i banału.
A później to już jazda szosą Sochaczew-Warszawa, nie tą główną przez Błonie, lecz równoległą, przez Kampinos. Droga jak to droga, jakieś 40 km przed Warszawą (a może 45) wygląda tak:
Wiatr nie pomagał, ale też za bardzo nie przeszkadzał. W Kampinosie robię przerwę na hamburgera i przysmak (b)rowerzysty :)
W ogóle lubię zwiedzać przydrożne bary, bo nigdy nie wiem, co zastanę w środku. Czasem jest to przeciętna jadłodajnia, gdzie przeciętni tubylcy wcinają schabowe, czasem mordownia okupowana przez dresiarzy, czasem coś stylizowanego na romantyczną knajpkę. W Kampinosie była jadłodajnia. A to sam Kampinos:
Od Kampinosu przy drodze ciągną się praktycznie non-stop zabudowania, a jedna wieś płynnie przechodzi w drugą, tak będzie aż do samej Warszawy. Rośnie ruch samochodowy. Ot "suburbanizacja" czy jak to się tam zwie...
I to tyle, docieram do granic Warszawy. Dalsze kilometry to już jakieś tam kręcenie po mieście.
Nawet niezła była ta niedziela. Choć się nie zapowiadała.
Rano zrobiłem małą przejażdżkę po Bielanach. Spotkałem sporo kotów, jednego sfociłem...
...przejechałem się całkiem fajną drogą rowerową koło Wisły i Wisłostrady...
...by trafić na Wrzeciono (które pozdrawia cierpiących na bezsenność, zwłaszcza naszego kochanego zestresowanego Pana Premiera)...
...i wrócić do domu. I dalej miało być drobienie kilometrów po Warszawie, bo wszystko wskazywało na to, że z różnych przyczyn nie będzie czasu na porządną przejażdżkę, choć miałem na to ochotę (i dostałem nawet jedną propozycję przejażdżki po Kampinosie, lecz musiałem odmówić, przewidując brak czasu). Wybiła godzina 11 i... i okazało się, że jednak parę wolnych godzin się znajdzie. No to... na rower!
Postanowiłem podbić gminę Nowa Sucha koło Sochaczewa, która straszyła białą plamą na mojej mapie zaliczonych gmin. Zawsze jakoś ją omijałem, w końcu postanowiłem się za nią zabrać. No to jadę na stację Warszawa-Włochy i do pociągu!
Wysiadłem na stacji Kornelin za Sochaczewem, to już teren gminy Nowa Sucha. Zrobiłem po terenie gminy jakieś 4 km dla przyzwoitości (głównie po wsi Kozłów Biskupi), po czym uznając gminę za zaliczoną wtoczyłem się do Sochaczewa. Przywitały mnie treści kibicowsko-wojenne:
Było też coś na kształt rynku...
...oraz typowa polska przeciętność:
Bo i sam Sochaczew to takie przeciętne miasto, ani szczególnie ładne ani nie masakrycznie brzydkie. Kwintesencja przeciętności i banału.
A później to już jazda szosą Sochaczew-Warszawa, nie tą główną przez Błonie, lecz równoległą, przez Kampinos. Droga jak to droga, jakieś 40 km przed Warszawą (a może 45) wygląda tak:
Wiatr nie pomagał, ale też za bardzo nie przeszkadzał. W Kampinosie robię przerwę na hamburgera i przysmak (b)rowerzysty :)
W ogóle lubię zwiedzać przydrożne bary, bo nigdy nie wiem, co zastanę w środku. Czasem jest to przeciętna jadłodajnia, gdzie przeciętni tubylcy wcinają schabowe, czasem mordownia okupowana przez dresiarzy, czasem coś stylizowanego na romantyczną knajpkę. W Kampinosie była jadłodajnia. A to sam Kampinos:
Od Kampinosu przy drodze ciągną się praktycznie non-stop zabudowania, a jedna wieś płynnie przechodzi w drugą, tak będzie aż do samej Warszawy. Rośnie ruch samochodowy. Ot "suburbanizacja" czy jak to się tam zwie...
I to tyle, docieram do granic Warszawy. Dalsze kilometry to już jakieś tam kręcenie po mieście.
Nawet niezła była ta niedziela. Choć się nie zapowiadała.
lukasz78
